“Maaaaam..?!” – “Ja schat?” – “Mag ik nog één snoepje?” – “Nee, we hebben net geluncht” – “Nou, niet nét hoor” – “Nee schat, je kunt best even zonder snoep” – “Maar ik heb zo’n hónger!” – “Waarom heb je dan net je boterham niet opgegeten?” – “Daar had ik geen zin in” – “Dan heb je pech, snoep is geen eten, snoep is alleen voor de lekker” – “Maar vriendin X mag zoveel snoepen als ze maar wil. Ik wou dat ik haar moeder had.” Ik merk dat ik me een beetje schuldig voel en op het punt van toegeven sta. Wat heb ik daaraan gedaan?
Ten eerste heb ik de manier waarop ik naar mijn ‘nee’ kijk veranderd. Deze nee is uit liefde. Ik wil dat mijn meisjes gezond zijn en dat ze opgroeien tot geestelijk en lichamelijk gezonde vrouwen die van zichzelf houden. Die niet de strijd voelen met eten zoals ik die een groot deel van mijn leven heb ervaren. Dat ze leren genieten en daarbij niet doorslaan naar bijvoorbeeld overeten of overmatig drinken. En nu Sinterklaas in het land is, mogen ze best af en toe wat extra snoepen, zolang ze maar snappen dat het extra is en niet de standaard. Deze ‘nee’ begint zo eigenlijk best goed te voelen, want het is een nee tegen een ongezond en ongelukkig leven. Maar er is ook een manier om minder nee te hoeven zeggen.
Drie ijsjes per dag
Afgelopen zomervakantie in Italië hanteerden we onze regels tijdelijk iets losser. En eerlijk gezegd waren de regels aan het einde van het schooljaar al behoorlijk vervaagd. Na de vakantie merkten we dat de kinderen drie ijsjes per dag en onbeperkte IPad tijd niet meer dan normaal vonden. Sterker nog: weer thuis werd de oudste boos als we de Ipad na bijna twee uur onafgebroken kijken afpakten. Een pijnlijke confrontatie met het feit dat we de touwtjes te ver hadden laten vieren. Tijd om in te grijpen en nieuwe, strengere regels te hanteren: maximaal een uur Ipad per dag verdeeld over twee keer een half uur. En dat is een maximumtijd en geen minimum. En een keer per dag een snoepmoment. That’s it, deal with it! Tot onze grote verbazing hebben ze geen minuut geklaagd over de nieuwe regels en hadden we van de ene dag op de andere onze gezellige, vrolijke, ondernemende meisjes terug. En blijven de Ipad en de snoeppot op sommige dagen zelfs in de kast. Hoe kan het nou dat we er normaal in een discussie over snoep en Ipad niet uitkomen en dat er nu geen probleem meer is?
Ja zeggen binnen de grenzen
Het grote verschil is dat we voorheen niet zelf duidelijk voor ogen hadden wat we van onze meiden verwachtten. Er waren dus eigenlijk geen regels. We verwachtten min of meer dat ze zelf wel snapten wat wij ‘normaal’ vonden. Compleet onduidelijk! Logisch dat ze elke keer de discussie weer aangingen en dat we er niet uitkwamen. Soms gaf ik dan toch maar toe, want zelf word je ook niet blij van alleen maar nee zeggen. Nog meer onduidelijkheid dus. Na de vakantie hebben we de grenzen bepaald en met ze besproken. Ze wisten wat ze konden verwachten en vanaf dag een hielden ze zich daaraan. Ze vragen netjes of ze op de Ipad mogen, zetten de wekker op een half uur en na het half uur is het einde Ipad tijd. Geen discussie, geen moeilijkheden, wel blije trotse ouders en blije meisjes. We kunnen nu veel meer ‘ja’ zeggen omdat ze nu weten binnen welke grenzen ze kunnen vragen. “Mama, mag ik mijn snoepje nu al, dan pak ik na het avondeten niks meer” of “ik ga nu maar tien minuten op de Ipad, dan heb ik zo nog 20 minuten.” Bijkomend voordeel: ze oefenen met rekenen en leren vooruit kijken.
En als ze later groot zijn dan laat ik mijn oudste dochter deze blog een keer lezen. Misschien dat ze dan achteraf toch wel ‘wou dat ze haar eigen moeder had’.