“Ik ga dit jaar 10 kilo afvallen.” We staan in de sportschool en vriendin X lacht hard. Ze reageert op mijn opmerking alsof ik een grap maak. Maar ik maak geen grap. Dit is al heel wat jaar geleden, maar waarom reageerde mijn vriendin zo en waarom lukte het me niet om mijn doel te behalen?
Als je elk jaar zegt dat je gaat afvallen en het lukt telkens niet of je behaalt je doel slechts tijdelijk, dan is het logisch dat de mensen om je heen je niet meer geloven. Zo ging dat bij mij vroeger ook. En toch voelde ik me gekwetst dat ik blijkbaar niet serieus werd genomen, want ik meende het wel! Toch? Nou, niet echt dus. Het probleem was dat ik mezelf diep van binnen ook niet geloofde.
Twee voorwaarden voor succes
Dus waarom zou mijn vriendin dat wel doen? Dat is waarschijnlijk ook de reden dat haar reactie me zo raakte. Ik lachte diep van binnen mezelf uit, zij was alleen maar de spiegel die me dat toonde. Herken je dit? Wat kun je eraan doen? Hoe zorg je ervoor dat je dit keer wel je doel behaalt? Je bent pas bereid om te werken om je doel te bereiken als je voldoet aan twee voorwaarden:
1. Verlangen
Je voelt een heel sterk verlangen naar het eindresultaat, ziet zelfs een noodzaak om daar te komen.
Bij mij zat het hier al niet goed. Mijn verlangen was nog niet groot genoeg en zag ik al helemaal de noodzaak niet. Ik verstopte mezelf in wijde kleren, ging liever niet op de foto en vond van mezelf dat ik een beetje mollig was, maar wel gezond. Pas toen ik een aantal jaar geleden gestrest zat te huilen in een stoel, last had van bijna elk deel van mijn lichaam en me realiseerde dat ik helemaal niet gezond was, was ik bereid iets te gaan doen. Het schrikbeeld van een ongezonde en ongelukkige toekomst hielp me om een keuze te maken. Een keuze voor mezelf.
2. Geloof
Je gelooft oprecht dat je je doel kunt bereiken, dat het voor jou is weggelegd.
En hier ging het helemaal mis bij mij. Ik was ervan overtuigd dat: ik nou eenmaal wat dikker was dan anderen, ik van eten meer aankwam dan de gemiddelde mens, ik nou eenmaal zoveel van lekker eten hield dat ik me toch niet in kon houden, dat ik nou eenmaal geen wilskracht had, dat ik nou eenmaal niet tegen honger kon, dat een maatje 38 nou eenmaal niet mogelijk was met mijn lichaam, dat ongelukkig zijn nou eenmaal ook bij het leven hoorde, enzovoorts, enzovoorts. Vanuit je opvoeding, je directe omgeving en de maatschappij krijg je dit soort opvattingen onbewust mee. Ze zetten zich vast in je hoofd en doen zich voor als de waarheid. En het is best moeilijk om ervan los te komen.
Stap voor stap
Stel jezelf de vraag: ‘Hoe gaat het over vijf jaar met me als ik doorga zoals nu? En over tien jaar?’. Gebruik je fantasie en wees niet bang om de realiteit onder ogen te zien. Die angst heb je nodig om je verlangen te vergroten, om de noodzaak voor verandering te zien. Lukt dat je al wat beter? Werk dan aan je geloof in jezelf. Treed buiten je comfortzone: ga iets leren en doen wat je nog niet kunt en je zult jezelf verbazen. Stukje bij beetje ga je meer in jezelf geloven. En als je dat kunt, waarom zou het je dan niet lukken om beter voor jezelf te gaan zorgen? Om relaxed met eten te leren omgaan en lekker in je vel te zitten? Om voluit te genieten van het leven? Stap voor stap heb ik mijn zelfvertrouwen vergroot door andere dingen voor elkaar te krijgen. Een lastige studie, een sport beoefenen, een andere taal leren of een muziekinstrument bespelen. Het kan je allemaal helpen om je zelfvertrouwen een boost te geven. Bij mij waren het de studie en hardlopen. Was eerst een lange wandeling al sport voor me, na een jaar rende ik tien kilometer aan een stuk. Nooit had ik gedacht dat ik dat zou kunnen, maar stapje voor stapje is het me gelukt. En weet je wat het mooie is? Je gaat in jezelf geloven, je raakt ervan overtuigd dat je ook andere doelen kunt bereiken. Dat je meer in je mars hebt.
Doe het samen!
Achteraf (ik weet het: achteraf is het mooi wonen!) gezien had ik een ding liever anders gedaan: ik heb het alleen gedaan. Of tenminste: zo voelde het wel. Ik wilde dat ik eerder hulp had gezocht, dat ik samen met anderen op pad was gegaan. Dan was mijn weg een stuk korter geweest denk ik. Dan had ik niet alle fouten zelf hoeven maken, maar had ik kunnen leren van die van anderen. Dan hadden we elkaar gesteund en onderweg misschien ook nog wat lol kunnen maken. En dan hadden we samen een kortere route uit kunnen stippelen. Jij hoeft niet alles in je eentje te doen! Doe het samen met mensen die jouw worsteling begrijpen. En die bereid zijn om jouw spiegel te zijn als je dat nodig hebt. En samen met mij, want ik weet wat je doormaakt en hoe jij een lichter leven kunt leiden. Hier meld je je aan.