“Mama, waarom vind jij het zo belangrijk om altijd precies hetzelfde te wegen?” Terwijl ik licht mopperend over de extra weekendkilo van de weegschaal stap, besef ik hoeveel meer mijn dochters meekrijgen dan ik soms denk. Ik vraag me af of ik een goed voorbeeld voor ze ben. Een aantal jaar geleden gooide ik het roer om, omdat ik me er steeds bewuster van was dat ik een spiegel voor ze ben. Dat ze mijn voorbeeld onbewust volgen. Sla ik nu de plank mis?
Om op gewicht te blijven, is het belangrijk voor mij om dit in de gaten te blijven houden. Geen oogkleppen dus, maar HOP die weegschaal op! Dat doe ik niet elke dag, wel wekelijks. Meestal is er niks aan de hand en stap ik er fluitend vanaf. Soms valt het een beetje tegen. Niet erg, dan weet ik tenminste dat ik even extra op moet letten. En soms draai ik toch wat door. Want als mijn gewicht hoger is dan ik zou willen en ik let extra op, dan verwacht ik de dag erna direct resultaat. Terwijl ik heus wel weet dat het zo niet werkt. Dan sta ik ineens dagelijks op de weegschaal om maar beloond te worden voor alles wat ik heb afgeslagen. En als het dan nog tegenvalt, word ik daar toch een beetje chagrijnig van.
Leren door te zien
Door de opmerking van mijn dochter besefte ik dat ik op zo’n moment geen goed voorbeeld ben. Een moeder die een paar dagen achter elkaar op de weegschaal staat te mopperen. Dat is natuurlijk geen liefde voor jezelf. En ik wil juist dat ze door mij leren houden van zichzelf, dat ze aardige dingen tegen zichzelf zeggen, zien dat het niet altijd perfect hoeft te gaan en dat je niet altijd perfect hoeft te zijn om jezelf de moeite waard te vinden. Dat ze dat leren doordat ze mij dat zien doen.
Het voorbeeld dat ik kreeg
Mijn moeder…ik zie haar nog staan voor de spiegel. Kritisch naar zichzelf kijkend, zichzelf afkrakend, focussend op de dingen die niet goed waren in haar ogen. Allemaal uiterlijke dingen trouwens, want daar ligt van oudsher toch de nadruk op voor vrouwen. Mijn moeder had me wel 1.000 keer kunnen zeggen dat ik mooi was, zo lang ze zo met zichzelf omging was het verspilde moeite. Ik weet uit ervaring dat de haat die je voor jezelf voelt en dus ook uitstraalt, dat dat is wat je als dochter overneemt. Als meisje leer je nou eenmaal hoe je met jezelf omgaat en naar jezelf kijkt door onbewust het voorbeeld van je moeder of een moederfiguur te volgen. En bij jongens geldt dat voor hun vaders of een vaderfiguur. Dat gaat over hoe je tegen jezelf praat en dat uit zich in hoe je met jezelf omgaat, bijvoorbeeld of je jezelf prioriteit durft te geven.
Dankbare blik
Ik ga het anders doen: ten eerste maximaal een keer per week op de weegschaal. En nog belangrijker: geen gemopper meer over mijn gewicht. Het is wat het is. Valt het mee, dan doe ik niet overdreven blij. Valt het tegen, dan doe ik er wat aan en zie ik een week later wel weer. En valt het dan nog tegen: dan zijn er altijd nog ergere dingen op de wereld en kijk ik naar wat er wel is. Ik ga meer oefenen om met een dankbare blik te kijken naar mezelf en mijn leven. Want ja, er zijn ergere dingen dan een of twee kilo meer wegen dan je gewend bent. En ik ben meer dan alleen maar mijn gewicht, ik ben een leuk mens met alles erop en eraan. Ook dat hoort bij een positief zelfbeeld. Want als dat zelfbeeld afhangt van een paar kilo, dan is het niet veel waard. Dat is wat ik mijn meiden mee wil geven door het goede voorbeeld te geven. Niet: ‘Ik ben blij met mezelf als ik slank ben’, maar: ‘Ik ben blij met mezelf, punt.’