De meeste vrouwen staan bijna nooit op vakantiefoto’s, al helemaal niet in bikini. Het verbaasde me niet toen ik het las. Ik herken het ook bij mezelf, mijn oude zelf. Ook met mijn afgeslankte lijf heb ik niet bepaald het perfecte modellenfiguur. Toch ben ik tegenwoordig de bikinistress de baas en dartel ik weer onbezorgd over het strand. En niet omdat ik mijn figuur zo perfect vind…
Van onze eerste vakanties als gezin zijn er bijna geen foto’s te vinden waar ik op sta. Ik vond mezelf te dik en foto’s te confronterend. Zonde, want als mijn kinderen later terugkijken, zien ze er niet aan af dat we samen plezier hebben gehad op het strand en daarbuiten. Sterker nog: het lijkt bijna of ik er niet bij was, ik wiste mezelf uit. En zo voelde het misschien ook wel een beetje. Het kwam erop neer dat ik mezelf volledig naar de achtergrond schoof. Omdat ik mezelf niet goed genoeg vond om op de foto te staan.
Onzichtbaar
Stel je toch eens voor dat ik tegen iemand anders zou zeggen: jij mag niet op de foto, want je bent te dik. Hoe vreselijk zou dat zijn?! En dat zei ik dus elke keer tegen mezelf. En ik deed nog meer: ik deed mijn gezin te kort door mezelf onzichtbaar te maken. Hoe leuk is het om met iemand op vakantie te zijn die niet echt mee doet? Die zich zit te verbergen op het strand, die chagrijnig is omdat ze haar lijf haat. En die als enige geen ijsje eet, ‘want ik ben al zo dik’. Als ik erop terugkijk, vind ik het zo zonde van de tijd samen met mijn toen nog heel kleine kinderen. Dat ik niet meer van ze kon genieten omdat ik op zo’n negatieve manier met mezelf bezig was. En dat ik niet gewoon lekker in de branding met ze zandkastelen zat te bouwen of onbezorgd met ze mee sprong in de golven. En dat ik voor zover we dat wel deden er geen foto’s van heb.
Hangend vel, rolletjes en striae
Nu ik van mezelf vind dat ik er mag zijn, gaat dat gelukkig anders. Als ik in mijn bikini naar beneden kijk, zie ik nog steeds een flubberbuik met hangend vel, rolletjes en striae. Geloof me, wat dat betreft heeft moeder natuur me niet gespaard. Maar ik kijk nu zo anders naar die buik. Waar ze vroeger verdriet en zelfhaat opriep, kijk ik er nu met liefde naar. Mijn buik heeft me de mooiste twee kinderen van de wereld gegeven. Is tot het uiterste opgerekt (‘weet je zeker dat het er geen twee zijn?’ was de uitspraak die ik tijdens mijn zwangerschappen het vaakste moest aanhoren). En werkt na alles wat ik er vroeger aan junkfood heb ingestopt nog steeds naar behoren. Best een wonder als ik het zo bekijk.
Nepscheten
Ik zie de sporen die al deze dingen hebben achtergelaten op mijn buik nu als bewijs van mijn ongelofelijke veerkracht. Van mijn lijf en van mijn geest. En daarmee schaam ik me er niet meer voor, eigenlijk ben ik er best een beetje trots op. Als mijn meiden vragen waarom mijn buik er zo uit ziet, dan is mijn antwoord dat het hun huisje is geweest. En dat ik er trots op ben dat dat nog een beetje zichtbaar is. Zij zijn gek op hun oude huisje, bovendien is zo’n flubberbuikje perfect om met je mond nepscheten op te laten.
Mama doet mee
Nu doe ik onbezorgd mee op het strand met mijn meiden. Voor zover ik daar zin in heb, want op een bedje met een boek ben ik ook veel te vinden. Natuurlijk draag ik een bikini die mijn lijf zo goed mogelijk laat uitkomen, met een iets hoger broekje dus. Ik accepteer dat ik niet perfect hoef te zijn om leuk te zijn en om te genieten. En ik pieker niet meer over elke calorie die ik binnenkrijg, want ik weet inmiddels echt wel wat ik kan hebben. Zitten er aan het eind van de vakantie een paar kilo extra bij (meestal niet veel), dan komt dat ook wel weer goed. Afgelopen vakantie hebben we samen volop genoten op Corfu. Een piekervrije zorgeloze vakantie met mama die er écht bij is, die geniet van de Griekse keuken en de wijn én die gewoon een ijsje mee-eet: ik kan het iedereen aanraden. Proost!