‘Eet je bord leeg’, deze les heb ik geleerd tijdens mijn jeugd. Een les die leidde tot gewoonten die niet goed voor me zijn. Welke aangeleerde ‘wijsheden’ zitten jou in de weg? Laat het me weten in de comments.
Daar zat ik dan alleen aan tafel, soms wel langer dan een uur nadat de rest van tafel ging. De laatste 4 koude spruitjes op mijn bord dreigend voor mijn neus. Soms moest ik kokhalzen van de bittere smaak als ik ze echt probeerde te eten, soms verstopte ik de laatste happen in mijn wang en spuugde ze later uit op de wc. Verplicht mijn bord leegeten. Mijn ouders deden dit natuurlijk met de beste bedoelingen. Ze wilden dat ik gezonde voeding binnenkreeg en leerde eten. Maar wat leerden ze me echt?
- Ten eerste dat een ander bepaalt hoeveel ik eet. Mijn moeder schepte mijn bord vol en ik moest precies die portie opeten. Zo leer je niet zelf je eten portioneren.
- Ik leerde overeten, want er lag altijd meer op mijn bord dan ik op kon. Daardoor leerde ik de signalen van mijn lichaam dat ik vol zat en dus kon stoppen met eten te negeren.
- Bovendien leerde ik dat ik alles moet eten, ook wat ik niet lekker vind. Terwijl ik er nu juist zo heilig in geloof dat je vooral moet eten wat je lekker vindt om een voldaan gevoel te krijgen.
- En als laatste kreeg ik een hekel aan avondeten, ik ging er tegenop zien. Het was altijd een strijd en ik moest vaak dingen eten die ik echt niet lustte. Het gevolg was dat ik mijn voldoening probeerde te halen uit alles wat ik de rest van de dag at. Ik ging snaaien. Tegenwoordig kijk ik uit naar het avondeten en kan ik de uren ervoor dat ik al trek krijg best even wachten omdat ik mijn honger wil bewaren voor al dat lekkers. Als je je avondeten niet lekker vindt, kun je dat niet.
Hoe ik dat doe met mijn kinderen
Ook mijn kinderen vinden niet alles wat ik en mijn man op tafel zetten lekker. Als we iets koken wat ze echt niet lusten, bieden we ze vaak een alternatief. Er zijn genoeg gezonde dingen die ze wel lekker vinden. Maar de regel is altijd: ze mogen pas zeggen dat ze iets niet lusten als ze eerst geproefd hebben. Soms verrassen ze me en smikkelen ze van exotische gerechten, bijvoorbeeld laatst toen we in een Pakistaans restaurant aten en ze bijna niks voor ons overlieten. En vaak lusten ze het inderdaad niet. Maar de volgende keer dat we het eten, moeten ze weer proeven. Ook helpt het om op andere manieren te eten, bijvoorbeeld met stokjes of zo’n grote porseleinen lepel, en om ze mee te laten helpen met koken. Zo is het avondeten een avontuur en gewoon gezellig als we minder avontuurlijk eten. Hebben ze genoeg gehad, dan stoppen ze met eten. Ze krijgen nog een toetje en daarna niks meer. Mijn jongste dochter is zojuist met honger naar bed gegaan omdat ze beweerde vol te zijn na een paar happen soep. Daar gaat ze niet dood aan, ze leert gewoon nog hoeveel haar lichaam nodig heeft. En dat is nou eenmaal een ontdekkingstocht, met soms een beetje buikpijn.