Vandaag bent u precies 10 jaar onze minister-president en ik heb bewondering voor uw daad- en veerkracht. Ik doe het u niet na. Gisteravond voelde ik me echter als een puber die een standje krijgt. Dat standje kwam volgens mij te laat en ging over de verkeerde dingen. Want eigen verantwoordelijkheid nemen, wil de overheid echt wel dat we dat doen? Ik vraag het me af.

Gisteravond bedoelde u er onder andere mee het dragen van mondmaskers, thuiswerken, niet meer bij elkaar komen en afstand houden van elkaar. En dat allemaal om ‘de zwakkeren in de samenleving’ te beschermen. Ik denk dat we allemaal een kater hebben van de situatie. We zijn er klaar mee, maar ja, ik weet het, het virus is niet klaar met ons. En ik begrijp dat we allemaal onze verantwoordelijkheid moeten nemen. Geen probleem wat mij betreft. Alleen merk ik dat dat in Nederland niet bepaald wordt beloond. Zeker niet als het gaat om je gezondheid.

Toen ik vroeger te zwaar was en ik kwam met rugklachten bij de dokter, kreeg ik niet hulp bij afvallen. Nee, ik kreeg een zware pijnstiller voorgeschreven. Elke keer weer, want ik ging regelmatig door mijn rug. Dure medicijnen, maar wel lekker vergoed. Pure symptoombestrijding. Begrijpelijk, want ik geloof dat een huisarts maximaal 10 minuten per patiënt mag besteden, hij heeft helemaal geen tijd om een oorzaak te achterhalen. Toen ik last van mijn darmen had, kreeg ik te horen: je hebt spastische darmen en klaar was Kees.

Jarenlang heb ik zo aangemodderd totdat ik in het alternatieve circuit terechtkwam. Wat een verademing: bij een osteopaat ontdekte ik waar mijn rugklachten vandaan kwamen (niet alleen door mijn overgewicht, er zat ook wat scheef), een mesoloog wist mij te vertellen op welke voedingsstoffen mijn darmen zo heftig reageerden en een kinesioloog leerde mij ontspanning te zoeken en te werken aan mijn beperkende basisovertuigingen zodat het me eindelijk lukte om blijvend af te vallen. Omdat de overheid niet gelooft in deze methodes, werd dit niet vergoed door mijn zorgverzekering. Toch weet ik zeker dat ik mijn zorgverzekeraar heel veel geld bespaard heb door op deze manier zelf te investeren in mijn gezondheid. Die dure pillen heb ik namelijk niet meer nodig, net als een fysiotherapeut (waar je meestal zo’n 10 keer naartoe moet voor minder resultaat dan 1 keer bij een osteopaat). Ik ben afgevallen, heb geen last meer van mijn rug en darmen en mijn weerstand is ijzersterk. Bij de huisarts kom ik dus niet vaak meer en dat lijkt me ook een goede zaak. Als je het hebt over eigen verantwoordelijkheid nemen: ik sta vooraan!

En daar hoor ik u nou net niet over. Meer dan de helft van de Nederlanders is te zwaar, er wordt nog heel veel gerookt en we zijn niet allemaal even actief. Ik versta onder je eigen verantwoordelijkheid nemen dat je goed voor jezelf zorgt. Dat je gezond eet, niet rookt, beweegt, je alcoholinname beperkt, op tijd ontspanning zoekt en dat je een fijne sociale kring om je heen verzamelt. Juist in deze tijd is het belangrijk dat mensen werken aan hun weerstand.

Volgens mij doet u dat zelf prima (behalve misschien op tijd ontspannen ;-)). Maar waarom heeft u het daar niet over tijdens de persconferenties? En waarom is het gezondheidsbeleid in Nederland zo gericht op symptoombestrijding en het voorschrijven van medicijnen? En waarom zo weinig op voorlichting, preventie en het bestrijden van de oorzaak in plaats van de symptomen? En waarom heeft u het over de ‘zwakkeren’? Daarmee zet u ze volledig buiten spel en laat u ze geloven dat ze ‘er nou eenmaal niks aan kunnen doen’. Dat ze gered moeten worden en dat ze dat zelf dus niet kunnen. Dat stoppen met roken of afvallen toch geen zin heeft, want het is nu toch al te laat.

En nu we te maken hebben met deze pandemie moet ik bij bijna elke winkel waar ik naar binnen wil, verplicht mijn handen (die ik net daarvoor 2 minuten heb gewassen) ontsmetten met gel. Slecht voor de weerstand, zeggen ook de Gezondheidsraad en het RIVM, maar onder het mom van ‘je eigen verantwoordelijkheid nemen’ word je weggezet als een aso als je dat niet wilt. (Grappig, laatst noemde iemand die nog even haar laatste sigaretje op de grond gooide voordat ze naar binnen ging mij een aso. Omdat ik haar gezondheid in gevaar bracht. Toen ik in de lach schoot, schoot haar sigarettenrook rechtstreeks naar mijn longen.) Nogmaals: omdat het juist je weerstand omlaag brengt en je dus een grotere kans hebt om ziek te worden. Met een mondkapje op, adem ik telkens dezelfde vochtige lucht in, ook niet zo lekker voor je weerstand. Allemaal symptoombestrijding.

Afstand houden, thuiswerken en thuisblijven als je ziek bent, ik sta erachter en doe mee. Maar dat zou beter voelen als er een lange termijn plan zou zijn. Een plan waarin we samen werken aan onze gezondheid. Waarin we strenger handhaven op roken op het schoolplein dan op afspreken met vrienden in het park. Een plan voor een gezondheidszorg waarin meer ruimte is voor preventie, voorlichting en oplossingen op maat, alternatief of niet. Zodat we niet meer aan symptoombestrijding doen, maar werken aan onze weerstand. Alleen dan krijgen we samen corona onder controle.

× Hoe kan ik je helpen?