“Mama, jij bent een vergeetmoeder he?”, zegt mijn dochter op weg naar school. Zo’n opmerking van je kind kan voor de gemiddelde moeder een klap in het gezicht zijn en genoeg reden voor een week zonder Ipad of een andere onmenselijke straf. Toch heeft ze in mijn geval een punt…
Als je de omstandigheden bekijkt zeker! Ze zegt het terwijl we in flink tempo naar school rennen. Waarom rennen we naar school? Omdat we de eerste keer dat we naar school liepen andere ouders en kinderen aan zagen komen met knutselwerken, cadeaus en tassen. Waarom liepen ze daarmee? Omdat het juffen- en menerendag is. De dag dat we alle verjaardagen van alle juffen en meneren vieren.
PANIEK!
We rennen terug naar huis en staan hijgend voor de wand met tekeningen en knutselwerken. “Deze? Heb je die op school of op de BSO gemaakt?”
“Op school.”
“Welke is van de BSO?” Ze wijst een kreukelig vergeeld papier aan waarop iemand anders in de rechterbovenhoek haar naam heeft geschreven. Iets zegt me dat de juf het ‘speciaal gemaakt voor jou’ riedeltje niet gaat geloven. Maar het moet maar. Terwijl we terug naar school rennen, maakt mijn dochter haar vergeetmoeder opmerking. Ik zie andere kinderen, maar vooral ouders met de meest fantastische kunstwerken, bloemen en plantjes aankomen en schuldgevoel borrelt op.
To feel guilty or not to feel guilty, that’s the question
Het was niet de eerste keer dat deze dag aan me voorbij ging. In de jaarkalender in de schoolgids stond het ruim van tevoren gepland en een week vooraf ontving ik nog een mailtje. Sterker nog, ik heb het zelfs in mijn telefoonagenda gezet. Mét herinnering. Schuldgevoel levert stress op en stress is heel slecht voor je eetgewoontes. Hoe erg is het en hoe schuldig moet ik me voelen als moeder? Ik heb besloten: maar een héééél klein beetje, eigenlijk gewoon niet. En wel om de volgende redenen.
5 redenen om je niet schuldig te voelen
- In tegenstelling tot curlingouders geef ik mijn kind de kans om zelf verantwoordelijkheid te nemen. Ze weet zelf ook dat deze dag eraan komt en als ze het belangrijk vindt om haar juf te verrassen, kan ze tegen me zeggen. En dan help ik haar met alle liefde. Zélfs als ik daarvoor moet knutselen.
- Blijkbaar vindt ze het niet zo belangrijk, want ze lijkt niet heel erg aangedaan door het hele gebeuren.
- Ze heeft ook een vader. En ik weet zeker dat die er niet eens bij stilstaat om iets te doen met juffen- en menerendag. Laat staan dat hij zich er schuldig over voelt dat hij er niet aan gedacht heeft. Hij denkt er niet eens aan dat hij er niet aan gedacht heeft (volg je me nog?).
- Mijn dochter heeft een werkende moeder met twee kinderen. Die (samen met hun vader) heel wat ballen in de lucht houdt. En die er ook voor zorgt dat ze op tijd, aangekleed én met een tas met eten en drinken op school is. Die van haar houdt en het aan haar merkt als ze ergens mee zit. En met wie ze daarover kan praten. Die haar het voorbeeld geeft dat je als vrouw je eigen broek ophoudt, dat zelfstandigheid een groot goed is en je je moet blijven ontwikkelen. Ook als je gelukkig getrouwd bent. Best een goed voorbeeld lijkt me.
- Het leven gaat om prioriteiten stellen. Juffen- en menerendag staat gewoon niet bovenaan dat lijstje. Dat bedoel ik niet ondankbaar, want ik waardeer het enorm wat ze doen en doe het ze niet na. Maar het is hun werk en op mijn werk heb ik ook geen ‘coach- of MT-lid’ dag. Ik leer mijn kind dus prioriteiten stellen zodat ze later niet met een burn-out op de bank belandt.
Vergeetpapa
Die vergeetpapa van mijn dochters heb ik ook nog even bij zijn lurven gepakt. Ok, dat klinkt stoerder dan hoe het echt ging. De schat staat tegenwoordig in ieder geval ook in de speelgoedwinkel Playmobil, Supermodel, make’up en andere glitterzooi uit te zoeken voor verjaardagsfeestjes. En ik ben niet meer de enige die aan dat soort dingen moet denken. Gedeelde opvoedsmart is halve opvoedsmart.