Waarom Vrouwendag zo belangrijk is
Internationale vrouwendag…we zijn er natuurlijk nog lang niet qua gelijkheid. Ook niet in Nederland. Vrouwen werken nog steeds minder uren, nemen nog steeds het grootste deel van de huishouding en de zorg voor kinderen voor hun rekening en zijn niet altijd financieel onafhankelijk. Terwijl vrouwen gemiddeld genomen hoger opgeleid zijn.
Ik groeide op in een traditioneel gezin, vader werkte fulltime, moeder was thuis. Klinkt gezellig, maar dat was het bepaald niet. Mijn zus en ik leefden in continue spanning. Wij stonden in het midden van een ongelukkig huwelijk. Waarin mijn vader gebukt ging onder de druk van in zijn eentje voor ‘brood op de plank’ voor zijn gezin te moeten zorgen. En mijn moeder stond stil, ontwikkelde zich niet doordat ze niet werkte (en ja, ik weet heus wel dat je je wel kunt ontwikkelen als je geen betaald werk doet, maar dat gold voor haar niet), had een groot minderwaardigheidscomplex en vond dat ze zichzelf opofferde voor haar kinderen. Die daar niet om gevraagd hadden natuurlijk en die haar niet eens dankbaar waren.
Ruzies, spanningen, een vader die vluchtte in drank, zakenreizen en bijna nooit meer thuis was, moeder die compleet afhankelijk was van hem en emotioneel gezien van haar kinderen. Ik hoef je denk ik niet uit te leggen hoe giftig die situatie was.
Nu weer even terug naar Vrouwendag. Ik vertel je dit persoonlijke verhaal namelijk om iets duidelijk te maken: wat ongelijkheid doet met levens. Mijn ouders waren beiden ongelukkig in hun huwelijk, waarom gingen ze dan niet ‘gewoon’ uit elkaar? Door ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Mijn vader voelde zich verantwoordelijk voor zijn gezin, vooral financieel, en was er flink op aangekeken als hij zijn afhankelijke vrouw ‘in de steek had gelaten’. Terwijl hij ons op zijn manier juist emotioneel in de steek liet. Mijn moeder dacht dat ze niet voor zichzelf kon zorgen, stelde zich compleet afhankelijk op. Het was meer een vader-dochter relatie dan een gelijkwaardige tussen man en vrouw. Zij huilde uit bij mij en mijn zus omdat ze verder niemand had en haar wereld zo klein was.
Ik had ze beiden (en mij en mijn zus) zo een ‘gezonde scheiding’ gegund. Niet dat ik voor scheiden ben, maar soms kom je erachter dat het gewoon niet werkt. Hoe mooi is het dan dat je beiden je eigen weg kunt kiezen en vanuit die nieuwe situatie zonder spanningen samen voor je kinderen kunt zorgen. Om me heen zie ik best veel gelukkig gescheiden mensen die dat konden doen doordat ze niet afhankelijk van elkaar waren. Die er echt samen voor hun kinderen zijn, maar dan in twee huizen. Als ik terugkijk naar mijn jeugd met spanningen, ruzies, schuldgevoel, schaamte, dat was niet nodig geweest als mijn ouders gelijkwaardige partners waren geweest. Dan hadden ze het gezonde besluit kunnen nemen om hun eigen weg te gaan met in het midden de kinderen voor wie ze de verantwoordelijkheid deelden. En vechtscheidingen dan? Ook die ontstaan vaak uit een afhankelijkheid. Doordat een partner meer te verliezen heeft dan de andere.
Daarom vind ik Vrouwendag zo belangrijk: hoe mooi zou het zijn als we gezonde relaties opbouwen vanuit gelijkwaardigheid? Relaties waarin een vrouw evenveel verdient als de man. Of in ieder geval genoeg om zelfstandig te kunnen leven. En waarin man en vrouw (of vrouw en vrouw of man en man of… enz.) een gelijk deel in het huishouden doen en zich even verantwoordelijk voelen voor de kinderen. Een relatie waarin je elkaar geen verwijten hoeft te maken, omdat je wel houdt van de ander, maar niet verantwoordelijk voor hem of haar bent. Een gezonde relatie. Dus, vrouwen: ZORG VOOR JEZELF!! Echt waar, dat maakt het leven zoveel fijner. En ook dat van je kinderen.